Πάει καιρός.....

Η αλήθεια είναι πως έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα την τελευταία μου ανάρτηση.
Δεν θα σας πω δικαιολογίες, παρά μόνο την αλήθεια.
Από τότε που απέκτησα και το 2ο παιδάκι μου , ο χρόνος μου -ο ελεύθερος φυσικά-
έχει περιοριστεί αρκετά. Αναρωτιέμαι γιατί να αποτελείται η μέρα μας μόνο από 24 ώρες!!!
Δεν είναι αρκετές!!! Δεν αρκούν για να ασχοληθείς με τα παιδιά σου, να τακτοποιήσεις το σπίτι, να σκουπίσεις, να σφουγγαρίσεις, να βάλεις πλυντήριο-α (!!!), να σιδερώσεις...και...και..και!
Μέσα σε αυτό το χαμό, πρέπει να δουλέψεις κιόλας και πάνω από όλα να δείχνεις χαρούμενη (κι ας τρέχεις σαν τρελή πρωί - βράδυ, ακόμη κι αν ξενυχτάς τα βράδια όταν είναι άρρωστα τα παιδιά σου και πόσα άλλα) Ίσως όλα τα παραπάνω, να μην ακούγονται ιδιαίτερα αισιόδοξα...και ίσως να μην είναι κιόλας...υπάρχουν όμως στιγμές , που τα ίδια σου τα παιδιά σου αποδεικνύουν πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι τόσο σημαντικό όσο μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά από το παιδάκι σου.
Εδώ και 2-3 ημέρες είμαι στο κρεβάτι (που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί είναι απαγορευτικό για μία μάνα να αρρωστήσει!!!) με μία ίωση ...βήχας , καταρροή, αδιαθεσία κτλ.. Έρχεται λοιπόν σήμερα ο μικρός μου (2.5 χρονών παρακαλώ) και μου λέει :
-Μαμά, δεν είσαι καλά?
-όχι αγόρι μου  (του λέω κι αρχίζω να φτερνίζομαι)
-Μαμά, βήχεις? Θέλεις να πιείς κι εσύ λίγο νερό?  (!!!)
-όχι αγόρι μου, ευχαριστώ.
-Μαμά θέλεις κάτι άλλο? μήπως θέλεις αγκαλίτσα???
και να σου η μάνα στα πατώματα (το έχω και δύσκολο το κλάμα η γυναίκα)
Νομίζω πως τα λόγια είναι περιττά...τι να πει κανείς μετά από αυτό πλέον?!